Ενα μανιφεστο δεν φερνει την ανοιξη

Ευτυχώς ήρθαν οι αγανακτισμένοι να μας διαφωτίσουν... Στο ψήφισμα τους γράφουν αόριστα και λαϊκά (όπως διαβάζω στον Αγγελιοφόρο). Για μια ακόμα φορά φταίνε οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι. Γράφουν:

• Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.
  
• Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, μετανάστες, που έχουμε έρθει στο Λευκό Πύργο για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.
  
• Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς. Δεν ψάχνουμε τι μας χωρίζει, βρίσκουμε τι μας ενώνει.
  
• Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.
  
• Καταγγέλλουμε το ξεπούλημα και την διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών (παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση)
  
• Καλούμε όλους τους εργαζόμενους με τα σωματεία τους, χωρίς κόμματα, που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Λευκό Πύργο.
  
• Να πάρουν πίσω τα μέτρα που μας κλέβουν το παρόν και το μέλλον μας. Διεκδικούμε τον πλούτο που εμείς παράγουμε και αυτοί μας κλέβουν.
  
• Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια, όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται και οι πολιτικές τους. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.
  
• ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ
  
• ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
  
• ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
  
• Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ

Νομίζω πως ως αγανακτισμένος, έχω το δικαίωμα να βγάλω κι εγώ ένα μανιφέστο. Το μανιφέστο του αγανακτισμένου με τον λαϊκισμό

• Εδώ και πολύ καιρό ψήφιζα και δεν μου βγήκε οπότε την επόμενη φορά να θυμηθώ πρώτων να πάω στις κάλπες και δεύτερων να ρίξω αυτό που με εκφράζει. Αν από τώρα ξέρω πως τίποτα δεν με εκφράζει να αλλάξω χώρα ή να βρω αυτούς που θεωρώ άξιους να κυβερνήσουν τον τόπο αυτό.
• Αναγνωρίζω πως η αιτία σε μερικά προβλήματα είμαι εγώ ή/και ο δίπλα αγανακτισμένος, όπως επίσης πως σε πολλά προβλήματα οι υπαίτιοι παραμένουν ατιμώρητοι και ζητώ από τη δικαιοσύνη να επιληφθεί άμεσα και αμερόληπτα το θέμα.
• Σε πλατείες, πεζοδρόμια, δρόμους και οποιαδήποτε άλλο μέρος σταθώ θα συμπεριφέρομαι όπως αρμόζει και θα ζητώ από τους γύρω μου να κάνουν το ίδιο. Θέτω το παράδειγμα και βάζω τις βάσεις με αυτό για μία κοινωνία βασισμένη στην  ΙΣΟΤΗΤΑ - ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
•  Πληρώνω φόρους και απαιτώ αντίστοιχες κοινωνικές υπηρεσίες και ορθή διαχείριση του δημοσίου χρήματος.
• Έχω το δικαίωμα να απεργώ και θα το κάνω, προσπαθώντας πάντα να μην βάζω το δικό μου συμφέρων πάνω από τις άλλες κοινωνικές ομάδες. Διαφορετικά η αγανάκτηση μου θα αγανακτήσει άλλους και στο τέλος θα αγανακτούμε ο ένας με τον άλλον. 
• Καλώ τους ανθρώπους του πνεύματος να καταθέσουν τις όποιες προτάσεις έχουν για την αντιστροφή της κατάστασης, παρουσιάζοντας και τις συνέπειες που θα έχουν ώστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας.
• Θα σταματήσω να καταναλώνω περισσότερο από αυτά που βγάζω (σπίτι μου), θα ενισχύσω όσο μπορώ τα Ελληνικά προϊόντα, θα αποταμιεύω και θα αναδιαπραγματευτώ τους όρους δανείων.πιστωτικών καρτών κτλ για να στρώσω τα οικονομικά μου. Το ίδιο θα ζητήσω κι από το κράτος.
• Θα γίνω παραγωγικός και ευέλικτος στη δουλειά μου και θα καλύπτω καλύτερα τις ανάγκες των πελατών μου (ακόμα κι αν είμαι δημόσιος υπάλληλος).
  
• Αγωνίζομαι καθημερινά για ένα καλύτερο σήμερα.

Σε καμία περίπτωση δεν είμαι κατά των κινητοποιήσεων. Είτε αυτές έχουν 50 είτε 150.000 άτομα. Μου αρέσει το μεράκι και ο ενθουσιασμός των ανθρώπων που συντονίζουν στον Λευκό Πύργο, που ο κόσμος είναι αχρωμάτιστος, που φέρνει τα παιδιά του, που ακούει τον άλλον που μιλάει, που παρακινεί τον κόσμο να σκεφτεί, που είναι κατά της βίας.
Όμως δεν ένιωσα πως με εκφράζει η πλειοψηφία όσων μίλησαν τις δύο μέρες που πήγα. Ημιμαθείς, λαϊκιστές, ανισόρροποι, συνδικαλιστές όλοι είπαν το μακρύ και  το κοντό τους. Αερολογίες. Σιχαίνομαι τις καντίνες και τον ήχο των γεννητριών τους. Τσατίζομαι που πετάς κάτω τη γόπα σου και αφήνεις τα σκουπίδια σου φεύγοντας...

Ο μέσος Έλληνας και οι συνέπειες των συνειδητών και ασυνείδητών πράξεων του μας έφερε ως εδώ. Φυσικά θα σκεφτείς εγώ δεν είμαι ο μέσος Έλληνας. Δεν είμαι;

Ας αναβαθμίσουμε τους εαυτούς μας. Ας τιμωρηθούν οι ένοχοι. Να φύγουν οι καντίνες από τον Λευκό Πύργο και να σταματήσουμε να λαϊκίζουμε. Ένα μανιφέστο δεν φέρνει την άνοιξη.

Posted via email from Georgios Gatos

Σαν το παλιό καλό ελληνικό σινεμά

Τι το διαφορετικό είχε εκείνη η εποχή δηλαδή; Όπως και σήμερα, έτσι και τότε υπήρχαν καλές και κακές ταινίες. Βέβαια, σημαντική διαφορά διαπιστώνει κανείς στον αριθμό αυτών, καθώς σε αντίθεση με σήμερα, υπήρχαν πάρα πολλές. Τα σημεία προβολής ήταν πολλά και ο κόσμος επέλεγε την έξοδο στον κινηματογράφο ως μία οικονομική και ευχάριστη διασκέδαση. Οι δεκαετίες πέρασαν, το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα διαρκώς αναβαθμίζονταν, ενώ παράλληλα ο αριθμός τόσο των ελληνικών ταινιών όσο και των κινηματογράφων έφθινε. Ο κλάδος επλήγη από τη μείωση των θεατών (πωλήσεων), καθιστώντας τις περισσότερες παραγωγές μη βιώσιμες.

Η τηλεόραση μπήκε σε κάθε σπίτι, σε ορισμένα μάλιστα στην πλειοψηφία των δωματίων, όπου φιλοξένησε τις τελευταίες δύο δεκαετίες κατ’ επανάληψη τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του “παλιού καλού σινεμά” τις περισσότερες φορές σε ζώνες προγράμματος με μικρή τηλεθέαση. Τους τελευταίους, όμως, μήνες που οι εγχώριοι τηλεοπτικοί σταθμοί βιώνουν τη δική τους παρακμή, οι ταινίες αυτές αυξάνουν το μερίδιο τους.

Στα σενάρια αυτών συναντώνται νέοι που δεν τους φτάνουν τα χρήματα να ανοίξουν σπίτι, ψάχνουν για κανένα μεροκάματο δεξιά κι αριστερά ή ξενιτεύονται. Οικογένειες ζουν με την ελπίδα πως κάποιος θείος από την Αμερική θ’ αφήσει κληρονομιά ή γκρεμίζουν δωμάτια ολόκληρα στο σπίτι για να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό που αποκάλυψε σε όνειρο ο μακαρίτης. Αβεβαιότητα, φτώχεια, λίγη καλοπέραση και στο τέλος ζουν αυτοί καλά. Εμείς;

Επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. Μήπως 50 χρόνια μετά την πρώτη προβολή τους μας δείχνουν κάτι από το μέλλον μας; Σίγουρα δεν μπορεί να γίνουν έτσι ακριβώς τα πράγματα, καθώς και οι θείοι από την Αμερική μάς τελειώσαν και οι θησαυροί δεν βρέθηκαν. Η αβεβαιότητα και η φτώχεια αυξάνονται, το happy ending δεν είναι για όλους εξασφαλισμένο. Τι θα γίνει;

Δεν έχω σαφή άποψη αν θα καταρρεύσουμε ως οικονομία. Aν αυτό γίνει, δε θα είναι η πρώτη φόρα άλλωστε, κάποτε θα επανέλθει. Όπως ο ελληνικός κινηματογράφος άνθισε, παρήκμασε, ξαναγύρισε (περιορισμένος μεν αλλά ξαναγύρισε) έτσι και η οικονομία θα κάνει τον κύκλο της.

Αυτό που δεν έχω να δει να κάνει κύκλο είναι η κοινωνία. Μάθαμε με δανεικά και τώρα μάθαμε πως τελικά με πορδές αυγά δε βάφονται. Συνεπώς μαθαίνουμε. Τι κάνουμε όμως με αυτή τη γνώση; Η λύση είναι να κοιτάξουμε τι έγινε στις ελληνικές ταινίες και να διαλέξουμε το τέλος που επιθυμούμε;

Όχι. Η λύση είναι να δούμε το δικό μας έργο και το τέλος που είχε και να μην το επαναλάβουμε. Άλλωστε, υπάρχουν τόσα ακόμα λάθη να γίνουν. Ας κάνουμε νέα στην προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Η απαισιοδοξία κυριεύει την ψυχή και το μυαλό. Θυμήσου όμως πως η ζωή είναι ασπρόμαυρη και έχει πολλά να δώσει. Σαν το παλιό καλό ελληνικό σινεμά...

(Το post αυτό δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα της Παράλλαξης (http://parallaximag.gr/) όπου γράφω)

Posted via email from Georgios Gatos