Η μόνη απεργία ανθρώπων παραγωγής γνώσης που θυμάμαι να εισακούστηκε, ήταν αυτή των σεναριογράφων του Χόλυγουντ. Και εκεί ήταν φυσιολογικό, καθώς κόπηκε η εφοδιαστική αλυσίδα στον «πρωτογενή τομέα». Έμειναν από πρώτη ύλη.
Σκεφτόμουν σήμερα (ψάχνοντας για βενζινάδικο) πως θα ήταν αν κατέβαινα κι εγώ σε απεργία, μαζί με το σινάφι μου (aka οικονομολόγοι & άνθρωποι με σπουδές στις επιχειρήσεις και την επιχειρηματικότητα).
Θα το καταλάβαινε άραγε κανείς? Θα λείπαμε σε κανέναν?
Θα κάνανε άραγε ουρές έξω από το γραφείο μου για μερικές σελίδες χρηματοοικονομικής ανάλυσης προτού αυτές σταματήσουν να παρέχονται επ’ αόριστο, λόγω της επικείμενης απεργίας? Θα παρακαλούσαν για ένα, έστω και γρήγορο, πλάνο στρατηγικής. Θα έβγαινε έστω κι ένας στα κανάλια να φωνάζει «Μας άφησαν τα καθίκια καλοκαιριάτικα χωρίς επικαιροποιημένα business plan, ας μας δίναν τουλάχιστον ένα μάρκετινγκ πλαν βρε αδερφέ. Να παρέμβει ο εισαγγελέας άμεσα. Τι κάνει η πολιτεία για αυτό;»
Γελάς ε; Κι εγώ κάθε πρωί αυτό κάνω. Γελάω με την πραγματικότητα που βιώνω στη χώρα που ζω. Για αυτό πιστεύω πως θα ζήσω πολλά χρόνια, καθώς το γέλιο επιφέρει μακροζωία.
Άκουγα εχθές έναν εκπρόσωπο της ΔΕΗ, μετά από πίεση ερωτήσεων δημοσιογράφου, να λέει πως αντιστέκονται στην ιδιωτικοποίηση αυτής, καθώς τα παιδία τους (οι ίδιοι είπε είναι εξασφαλισμένοι με τις συμβάσεις τους) θα δουλεύουν για 700€ σε ιδιώτη πάροχο ηλεκτρικής ενέργειας και όχι στη δημόσια ΔΕΗ (πόσα είπαμε ότι παίρνετε και τι ακριβώς δουλειά κάνετε κύριε?). Σήμερα, εκπρόσωπος των μεταφορέων έλεγε πως δεν έχει κανείς το δικαίωμα να απελευθερώσει τις άδειες (που δεν γίνεται ακριβώς αυτό) γιατί επένδυσαν χρήματα για να τις πάρουν και δεν γίνεται να τα χάσουν. Τότε κύριε να βγάλουμε ένα νόμο ο όποιος να αποζημιώνει όποιον άνθρωπο στη χώρα αυτή επένδυσε σε κάτι το οποίο μετά από μερικές δεκαετίες (ή και μερικά χρόνια) έχασε την αξία του.
Έχω κι άλλα παραδείγματα των τελευταίων ημερών (πρατήρια βενζίνης, ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας) ή και λίγο παλαιότερων (δημόσιοι υπάλληλοι, λιμενεργάτες κτλ), αλλά τι να λέμε τώρα. Άσχετα από τον κλάδο τους, η ιστορία είναι η ίδια. Κανείς τους δεν με έπεισε πώς η εξυπηρέτηση των αιτημάτων τους θα δημιουργήσει ανταγωνιστικότερες υπηρεσίες και προϊόντα, θα βελτιώσει την εξωστρέφεια αυτών, θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, θα βελτιώσει την εικόνα της χώρας προς τα έξω κ.ο.κ. Όμως με τις κινήσεις τους παραλύουν τη χώρα, το σύστημα, όσους έχουν λύσεις ή προσπαθούν για τα παραπάνω.
Όσο μία απεργία των ανθρώπων που εργάζονται σε τομείς έντασης γνώσης δεν έχει καμία επίπτωση στην καθημερινότητα όλων μας, τότε απέχουμε πολύ από μία καλύτερη Ελλάδα.
Τι είπατε κύριε? Business Plan? Δεν βλέπετε ότι απεργώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου