Φεύγει το 2010. Η έναρξη των ‘10s δεν είχε τίποτα από τη λάμψη της υποδοχής μίας νέας χιλιετίας που όρισε την αρχή των ‘00s. Το αντίθετο μάλιστα, μούδιασμα, ανησυχία ή ακόμα και φόβος για το αύριο.
Θυμάσαι πως ήταν η Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2001; Κλείδωνε την ισοτιμία Δραχμής - Ευρώ σε 340,75 - 1. Το “μέλλον” προδιαγραφόταν λαμπρό. Βλέπεις πώς είναι η Ελλάδα στο ξημέρωμα του 2011 όπου αναρωτιέται ο κόσμος αν τα Ευρώ του ξανά γίνουν Δραχμές; Το “μέλλον” προδιαγράφεται αβέβαιο. Η κοινή παραδοχή και στις δύο περιπτώσεις είναι το μέλλον.
[[posterous-content:pid___0]]
Το μόνο που ξέρω για το μέλλον, είναι πως στο μέλλον θα είμαι νεκρός. Το ίδιο κι εσύ κι όλοι οι άλλοι. Καθώς δεν γνωρίζω την ακριβή χρονική στιγμή που θα συμβεί αυτό το βέβαιο αλλά κατά τα άλλα διόλου ευχάριστο γεγονός, συνειδητοποίησα πως ζούμε σε ένα διαρκές παρόν. Ανάλογα με τα δεδομένα που προσλαμβάνουμε την κάθε χρονική στιγμή (παρόν) που βιώνουμε, αντιδρούμε και πορευόμαστε.
Είμαστε όλοι τυχοδιώκτες! Αλήθεια, σε αυτή τη λέξη δεν έχουν προσάψει μία αρνητική έννοια; Δεν χαρακτηρίζουν έτσι κάποιον που πορεύεται δίχως να υπολογίζει το μέλλον του; Λες και η τύχη, είναι κάτι που κάπου το έκρυψαν για κάποιους να το βρούνε. Δεν είναι έτσι. Η τύχη έρχεται, όταν η ευκαιρία συναντά την προετοιμασία.
Το μέλλον δεν είναι κοινό για όλους. Πήγαινε σε κάποιον 90 χρονών και πούλησε του ένα αποταμιευτικό πρόγραμμα για το μέλλον του. Σίγουρα θα γελάσει μέχρι να του πέσει η μασέλα. Σε έναν τριαντάρη όμως ίσως το πουλήσεις. Και οι δύο έχουν μέλλον, όχι όμως κοινό. Ο 90χρονος κύριος σε 17 χρόνια θα γίνει ο γηραιότερος του κόσμου, ενώ ο 30χρονος θα πέσει θύμα τροχαίου ατυχήματος σε 17 ημέρες. Τη δεδομένη χρονική στιγμή και οι δύο ζούνε στην ίδια χώρα, πόλη, πολυκατοικία, διαμέρισμα. Είναι παππούς και εγγονός. Τόσα κοινά, όμως διαφορετικό και άγνωστο και στους δύο το μέλλον.
Συνεπώς, όταν μιλάμε για το μέλλον της χώρας, του έθνους, της γενιάς, της πόλης, της γειτονιάς, της οικογένειας, το δικό μας, γιατί πράγμα μιλάμε; Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι, λέγανε οι παλιοί. Όταν μιλάμε για το μέλλον μας λοιπόν, θα περιμένεις τα δέκα ή θα πάρεις τα πέντε[i];
Στην ερώτηση τί κάνουμε για το μέλλον μας, απαντώ δανειζόμενος τη μέθοδο της καθαρής παρούσης αξίας (NPV) από την επιστήμη των οικονομικών[ii]. H απάντηση που προκύπτει είναι πως καθώς το μέλλον δεν είναι κοινό, πρέπει να το προεξοφλήσουμε σε ένα συμφωνημένο κοινό παρόν. Ο συντελεστής προεξόφλησης που θα χρησιμοποιήσουμε πρέπει να συνυπολογίζει όλα εκείνα που είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε από το μέλλον μας για να έχουμε στο παρόν μας, όσα κάποιοι πάντα υπόσχονταν πως θα έρθουν στο μέλλον εφόσον...
Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από το να κάνουμε τα αυτονόητα. Με τη μόνη διαφορά πως αρκετά σχεδιάσαμε για το μέλλον, πρέπει να δράσουμε στο παρόν[iii] για να ζήσουμε το μέλλον που επιθυμούμε.
Στο μέλλον ίσως και να μας πουν τυχοδιώκτες. Στο μέλλον θα είμαστε νεκροί. Το 2011, έρχεται. Και θα είναι και γαμώ τις χρονιές.
Καλή χρονιά!!!
[i] Aν μέχρι τώρα πιστεύεις πως παίρνεις τα τρία, το παρόν post δεν θα σου προσφέρει κάτι, καθώς υπάρχει περίπτωση να ανήκεις στην κατηγορία των αρνητικών ανθρώπων και πιστεύεις πως όλο οι όλοι φταίνε, δεν σε καταλαβαίνουν, αν τα έκανες εσύ θα ήταν καλύτερα κτλ.
[ii] Σε μία επένδυση, ο υπολογισμός του NPV επιστρέφει την καθαρή αξία των μελλοντικών ταμειακών ροών, που προκύπτουν από την εν λόγω επένδυση, σε σημερινά χρήματα. Το κόστος του μελλοντικού χρήματος, προεξοφλείται με ένα συντελεστή ο οποίος συμπεριλαμβάνει το κόστος δανεισμού, το σύνηθες επιχειρηματικό ρίσκο, καθώς και όποιο άλλο ρίσκο (τεχνολογικό, εμπορικό) λαμβάνει υπόψιν του ο οικονομικός αναλυτής. Αν η καθαρή παρούσα αξία είναι θετική, η επένδυση πρέπει να γίνει αποδεκτή, ενώ αν είναι αρνητική η επένδυση πρέπει να απορριφθεί.
[iii] Δεδομένου πως και το παρόν δεν είναι κοινό για όλους, πρέπει να ομαδοποιήσουμε όσους μοιράζονται κοινές αξίες και όραμα για να δουλέψουνε συνεργατικά για την επίτευξη των κοινών στόχων τους.
