Το τελος του μεσιτη;

Το 1936 αγόρασε ο παππούς μου μαζί με άλλους "θείους παππούδες" μία έκταση στο Βέρμιο. Το κτήμα αυτό αποτελούσε το θερινό βοσκοτόπι για τα ζώα. Για εκεί ξεκινούσαν από τη Θεσσαλία του Αγίου Κωνσταντίνου (ή νωρίτερα του Άι Γιώργη, πάντα τα μπερδεύω) χιλιάδες πρόβατα και κατσίκια, συνοδεία από δεκάδες οικογένειες όπου το έκαναν σπίτι τους μέχρι του Άι Δημήτρη.

Ιστορίες και ιστορίες θα ακούσεις για τα παλιά από τους γηραιότερους, γύρω από τη φωτιά, με τσίπουρο και ψητό, τις νύχτες ενός ΣΚ του Σεπτέμβρη που συνήθως μαζευόμαστε εμείς οι νεότεροι. Αυτοί κυνηγούν, εμείς περπατάμε. Ιστορίες για κάθε στιγμή της νεότερης Ελληνικής ιστορίας. Πόλεμος, εμφύλιος, αντάρτες, στρατός (τέλος τα ζώα), Κοσκωτάς, μετανάστες. Όλα πέρασαν και από εκεί (εκτός από τον Κοσκωτά, που η ιστορία λέει πως στα τέλη των 80s είχε γίνει μία κουβέντα να δώσουμε ένα κομμάτι για να γίνει αθλητικό κέντρο για τον Ολυμπιακό #urbanlegend).

Την εποχή του Άι φόουν όμως, οι κληρονόμοι είναι πάρα πολλοί και οι καιροί δύσκολοι. Αποφασίσαμε να το πουλήσουμε. Δύσκολη απόφαση για τους ανθρώπους που έζησαν εκεί μισή τουλάχιστον ζωή.

Δοκιμάσαμε τους μεσίτες. "Εκπρόσωπους μεγάλων εταιρειών" "επενδυτές" και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς μας έταξαν οι μεσάζοντες, πάντα με την αντίστοιχη προμήθεια γι αυτούς. Κάποιες φορές λογική η απαίτηση, κάποιες παράλογη, καθώς έλεγαν "υπάρχουν πολλοί μεσάζοντες". Πολύ μπλα μπλα λοιπόν, κανένα αποτέλεσμα. Η αλήθεια είναι πως η έκταση αποτελεί κατάλληλο χώρο για μεγάλα έργα Α.Π.Ε. αλλά αυτήν την εποχή ποιος να τα υλοποιήσει;

Δεν είδαμε φως. Και πήρα μία απόφαση. Πόσο δύσκολο είναι να προσπεράσω τον μεσίτη του μεσίτη, ω μεσίτη;

Σε λιγότερο χρόνο από αυτόν που χρειάστηκε για να γράψω αυτό το post έστειλα 15 περίπου email σε εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο (στον χρόνο υπολογίζω και αυτόν που χρειάστηκε για να τις βρω). Δύο από αυτές απάντησαν μέσα στην πρώτη ώρα (είχα κάνει λάθος σε ένα link που τους έδωσα για το google map). Καθώς δεν δούλεψε το link σκέφτηκα πως θα ήταν καλύτερα να “στήσω” ένα site ώστε να στέλνω το link και πέρα από αυτούς που στοχεύω, ίσως το δει και κανένας από τύχη. Σε 15 λεπτά έστησα το http://vermio.posterous.com (μεταξύ μας, άθλιο για όποιον έχει δει 2 ιστοσελίδες στη ζωή του, epiphany όμως για όσους είναι στον κτηματομεσιτικό κλάδο + τζάμπα και μπορώ αν θέλω να το βελτιώσω).

Και σκέφτομαι:

• Σενάριο Α: Εκπρόσωπος Κινέζων/Ρώσων/Γερμανών το βρίσκει έπειτα από αναζήτηση και επικοινωνεί μαζί μου. Η πώληση ολοκληρώνεται με επιτυχία ($$$ + τέλειο θέμα για επόμενο post).
• Σενάριο Β: Μεσίτης, που έχει εμπειρία στον χώρο και έχει πρόσβαση σε σοβαρούς ενδιαφερόμενους το βρίσκει έπειτα από αναζήτηση (το έστειλα και στο spitogatos.gr) και επικοινωνεί μαζί μου. Η πώληση ολοκληρώνεται με επιτυχία (τουλάχιστον γλιτώνουμε 2-3 ενδιάμεσους).
• Σενάριο Γ: Τίποτα δεν γίνεται πέρα από το να πάρει μερικά likes ως post. (Ε και; Να μια ωραία ιστορία γύρω από τη φωτιά, όχι για τον προσεχή Σεπτέμβρη που θα μαζευτούμε, αλλά 30 χρόνια μετά, που θα λέω στα ανίψια γύρω από τη φωτιά “όταν ήμουν στην ηλικία σας το είχα βγάλει στο ίντερνετ. Ούτε εκεί δεν πουλήθηκε, γι αυτό φάτε και πιείτε. Αυτή η γη έχει πολλές ιστορίες να σας πει).

Σε κάθε περίπτωση, πόσο πιο εύκολα κόβεται στις μέρες μας ο “αέρας” που πουλούν ορισμένοι ως επάγγελμα;

Posted via email from Georgios Gatos

Αλεξανδρεια Ζωνη Κενό_τομιας

Σεπτέμβριος του 2010 ήταν όταν έγραφα εδώ: “Επανεκκίνηση έκανε στις 8/10/2010 η Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας (ΑΖΚ), υπογράφοντας μνημόνιο συνεργασίας με τους κυριότερους εκπαιδευτικούς, ερευνητικούς και επιχειρηματικούς φορείς της Θεσσαλονίκης. Εννέα φορείς, κάτω από την ομπρέλα της ΑΖΚ, δεσμεύτηκαν να κάνουν πράξεις τα όσα οραματίζονται για την ανάπτυξη της καινοτομίας στη Θεσσαλονίκη”.

«Κανένα υπουργείο και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να παράγει από μόνη της καινοτομία. Το κράτος θέτει απλά το θεσμικό πλαίσιο” δήλωνε η τότε Υπουργός Παιδείας.

Πρώτη φορά σε εκείνη την εκδήλωση άκουσα τον τότε νέο πρόεδρο του ΔΣ της ΑΖΚ καθηγητή Λευτέρη Ιακώβου να μιλάει για το όραμα του για αυτή. Έναν άνθρωπο που συμπάθησα από την πρώτη στιγμή και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καθώς πέρασε και από το Open Coffee ώστε να δει και να γνωρίσει προσπάθειες made in Greece. Γιατί η Ζώνη δεν θα ήταν μόνο για τις μεγάλες εταιρείες του εξωτερικού που θα ίδρυαν σε αυτήν τμήματα τους, αλλά και για όλες τις μικρές ελληνικές εταιρείες που θα δραστηριοποιούνταν γύρω τους.

“Το χειρίστηκε καλά το θέμα. Με τρομάζει και με χαροποιεί παράλληλα το γεγονός πως 10 άνθρωποι όλοι κι όλοι, από δέκα φορείς της πόλης μπορούν να προχωρήσουν το εγχείρημα. Πόσο δύσκολο θα είναι άραγε να συνεργαστούν;”. Έλα ντε... 20 μήνες αργότερα τραβούν την πρίζα του εγχειρήματος. Μίας προσπάθειας που δεν απέδωσε.

"Είναι ξεκάθαρο πως υπάρχει πολιτική βούληση. Η καινοτομία είναι της μόδας και φοριέται πολύ. Δεν θέλει να είσαι διάνοια για να καταλάβεις πως η ανάπτυξη της οικονομίας είναι μονόδρομος και η αλλαγή της κουλτούρας από κρατοδίαιτες σε καινοτόμες επιχειρήσεις, η λύση σε πολλά από τα σημερινά προβλήματα (βλ. έλλειμμα, ανεργία). Συνεπώς η ΑΖΚ εκκινεί ξανά με ούριο άνεμο”. Γύρισε ο αέρας και η πολιτική βούληση άλλαξε όπως διαβάζω στις σχετικές αναφορές στον τοπικό τύπο.

Τι έγινε όμως το διάστημα που πέρασε; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω εσωτερική πληροφόρηση, έχω όμως αντίληψη γύρω από το θέμα ως ένα ενεργό μέλος του εγχώριου γαλατικού χωριού, που παρά την τρέλα του συστήματος προσπαθεί να αλλάξει το επιχειρηματικό τοπίο. Υπήρχαν δύο βασικοί παράγοντες. Ο πρώτος ήταν αυτός της χωροθέτησης που ειλικρινά δεν πιστεύω πως ένοιαζε πραγματικά τους υποψήφιους ενοίκους της ΑΖΚ. Ο δεύτερος ήταν τα κίνητρα ένταξης σε αυτήν, τα οποία ήταν καθοριστικά ώστε να γίνει ελκυστική η ένταξη εταιρειών του εξωτερικού ή της ημεδαπής. Σε αυτό το κομμάτι χρειάζονταν νομοθετικές ρυθμίσεις που θα περιελάμβαναν φορολογικά και αναπτυξιακά κίνητρα. Ειδικά οι αλλαγές στο φορολογικό πλαίσιο, σε μία χώρα που ποτέ δεν κατάφερε να το διατηρήσει σταθερό από τη μία χρονιά στην άλλη τα τελευταία 30 περίπου χρόνια, εν καιρό μνημονίου απέτρεπε την επιτυχή ολοκλήρωση του οράματος.

“Όμως κάνανε ένα λάθος οι μισοί σχεδόν ομιλητές του πάνελ. Δηλώσανε ευθαρσώς πως πολιτεία και πανεπιστήμια είναι έτοιμα για μία συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα και τους επενδυτές, αφήνοντας μία αίσθηση πως οι τελευταίοι είναι αυτοί που υστερούν. Δεν νομίζω. Συμφωνώ ότι έχουν κάνει πρόοδο όμως το δημόσιο πρέπει να «ακούσει» και να προσφέρει τα απαραίτητα”. Το όραμα δυστυχώς από μόνο του ποτέ δεν επαρκεί.  Ούτε οι καλές προθέσεις των ανθρώπων που ετρέξαν την τελευταία διετία την ΑΖΚ, ούτε των φορέων που υπέγραψαν τότε το μνημόνιο συνεργασίας.

Συμπέρασμα; Δεν χρειαζόμαστε ζώνη. Τιράντες χρειαζόμαστε και μάλιστα τεντωμένες, έτσι ώστε να τραβούν προς τα επάνω την επιχειρηματικότητα. Ακούει όμως κανείς;

Posted via email from Georgios Gatos