ΤΟΣΟ ΤΥΧΑΙΟ ΕΙΝΑΙ;

Οδηγούσα και σκεφτόμουν ότι πάνε δύο μήνες από την τελευταία φορά που έγραψα στο blog μου και αυτό δεν είναι σύμφωνο με το στόχο μου για δύο post το μήνα. Δεν είναι πως δεν έχω τι να γράψω, το αντίθετο μάλιστα. Σε τόσα που εμπλέκομαι (Open Coffee, Thermi LINK, TEDxThessaloniki, ομάδα εθελοντών της αντιδημαρχίας πολιτισμού, συμμετοχή σε δράσεις ομάδων της πόλης κα) θα μπορούσα να γράφω μέρα παρά μέρα. (μη ρωτήσεις ποιος θα τα διάβαζε :-)).

Μέχρι λοιπόν να φτάσω στο γραφείο είχα αποφασίσει ότι θα γράψω κάτι με τίτλο “η κρίση στην κρίση” όπου θα έγραφα πως από το Μάιο και έπειτα άλλαξα ρώτα στη ζωή μου όταν συνειδητοποίησα πως κάτι δεν πάει καλά με το γιαλό και αρμενίζω στραβά και πως αυτή η απόφαση με δικαιώνει γιατί μου έδωσε ελευθερίες και ερεθίσματα που δεν είχα μέχρι τότε. Και τότε έγινε το μοιραίο...

Πήγα να κάνω καφέ και είδα μία καινούρια κούπα η οποία έγραφε “I can achieve anything if I want to...” (φωτογραφία για του λόγου το αληθές). Δεν ξέρω ποιος την έφερε και κάτω από άλλες συνθήκες θα έλεγα πως είναι μία αδιάφορη κούπα με μία αμερικανιά για μότο. Σήμερα όμως ήταν σημάδι, το πρώτο μάλιστα.
Εδώ και δέκα μέρες περίπου παρατηρώ επάνω μου αρκετά από τα συμπτώματα του στρες. Τόσο το ξεκίνημα του Thermi LINK όσο και η συμμετοχή στη διοργάνωση του TEDxThessaloniki έχουν επιβαρύνει την καθημερινότητα μου με αρκετές ευθύνες και απαιτήσεις, που τις δύσκολες ώρες με κάνουν να αμφισβητώ αν θα τα φέρω εις πέρας.

Θα με ρωτήσεις τότε γιατί μπλέκω. Η απάντηση είναι σαφής. Όλα με όσα ασχολούμαι έχουν να κάνουν με το όραμα μου να αναπτυχθεί το ελληνικό οικοσύστημα καινοτομίας και επιχειρηματικότητας. Με απλά λόγια να ζω σε ένα τόπο που γίνονται πράγματα, περιτριγυρισμένος από ενδιαφέροντες ανθρώπους που κάνουν πράγματα. Φυσικά όλα αυτά, κάθε φορά πηγαίνουν τις γνώσεις και δυνατότητες μου ένα σκαλί πιο πάνω.

Αφού άνοιξα τον υπολογιστή μου και βάσει της καθημερινής μου ρουτίνας πέρασα ένα βλέφαρο από email, facebook, twitter για να δω που βρισκόμαστε, έπεσα σε share του Καλαβρού το οποίο είχε τίτλο “Beyond Groups: Why Curated Membership Communities Are Today’s Most Important Networks” (σημάδι δεύτερο, διάβασε το αν θέλεις εδώ).

Και σκέφτομαι... τυχαίο; Όχι δεν είναι. Αυτός ο αναβρασμός, τα τόσα ερεθίσματα, οι ομάδες νέων που δεν εμφανίζονται ως πυροτεχνήματα αλλά εδραιώνονται με το έργο τους, η λαχτάρα για δημιουργία, το ψάξιμο, οι αποτυχίες, οι επιτυχίες μήπως δεν είναι σημάδι τον καιρών αλλά προάγγελος αυτών που έρχονται. Βλέπω να γίνονται οι παρέες κοινότητες. Σε λίγο θα καθιερωθούν στη συνείδηση όλων μας. Θα τα θεωρούμε δεδομένα και δεν θα αποτελεί τίποτα νέα είδηση. Θα είναι πολύ φυσιολογικό να έχουμε TEDxThessaloniki κάθε χρόνο, να πηγαίνουμε Open Coffee κάθε μήνα, να δουλεύουμε ή να συναντιόμαστε σε CoWorking χώρους, να παρεμβαίνουμε στο αστικό τοπίο με τη ΣΦΗΝΑ και τους Thessalonistas, να κάνουμε ποδήλατο και πικ νικ μέσα στη Θεσσαλονίκη και το δάσος της.

Μιά μέρα θα λέμε στα παιδιά μας πως όταν ήμασταν εμείς νέοι τα πράγματα δεν παλεύονταν, αλλά μετά μαζευτήκαμε και... τα καταφέραμε. ;-)

Posted via email from Georgios Gatos