Τι το διαφορετικό είχε εκείνη η εποχή δηλαδή; Όπως και σήμερα, έτσι και τότε υπήρχαν καλές και κακές ταινίες. Βέβαια, σημαντική διαφορά διαπιστώνει κανείς στον αριθμό αυτών, καθώς σε αντίθεση με σήμερα, υπήρχαν πάρα πολλές. Τα σημεία προβολής ήταν πολλά και ο κόσμος επέλεγε την έξοδο στον κινηματογράφο ως μία οικονομική και ευχάριστη διασκέδαση. Οι δεκαετίες πέρασαν, το βιοτικό επίπεδο του μέσου Έλληνα διαρκώς αναβαθμίζονταν, ενώ παράλληλα ο αριθμός τόσο των ελληνικών ταινιών όσο και των κινηματογράφων έφθινε. Ο κλάδος επλήγη από τη μείωση των θεατών (πωλήσεων), καθιστώντας τις περισσότερες παραγωγές μη βιώσιμες.
Η τηλεόραση μπήκε σε κάθε σπίτι, σε ορισμένα μάλιστα στην πλειοψηφία των δωματίων, όπου φιλοξένησε τις τελευταίες δύο δεκαετίες κατ’ επανάληψη τις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του “παλιού καλού σινεμά” τις περισσότερες φορές σε ζώνες προγράμματος με μικρή τηλεθέαση. Τους τελευταίους, όμως, μήνες που οι εγχώριοι τηλεοπτικοί σταθμοί βιώνουν τη δική τους παρακμή, οι ταινίες αυτές αυξάνουν το μερίδιο τους.
Στα σενάρια αυτών συναντώνται νέοι που δεν τους φτάνουν τα χρήματα να ανοίξουν σπίτι, ψάχνουν για κανένα μεροκάματο δεξιά κι αριστερά ή ξενιτεύονται. Οικογένειες ζουν με την ελπίδα πως κάποιος θείος από την Αμερική θ’ αφήσει κληρονομιά ή γκρεμίζουν δωμάτια ολόκληρα στο σπίτι για να βρουν τον κρυμμένο θησαυρό που αποκάλυψε σε όνειρο ο μακαρίτης. Αβεβαιότητα, φτώχεια, λίγη καλοπέραση και στο τέλος ζουν αυτοί καλά. Εμείς;
Επίκαιρα όσο ποτέ άλλοτε. Μήπως 50 χρόνια μετά την πρώτη προβολή τους μας δείχνουν κάτι από το μέλλον μας; Σίγουρα δεν μπορεί να γίνουν έτσι ακριβώς τα πράγματα, καθώς και οι θείοι από την Αμερική μάς τελειώσαν και οι θησαυροί δεν βρέθηκαν. Η αβεβαιότητα και η φτώχεια αυξάνονται, το happy ending δεν είναι για όλους εξασφαλισμένο. Τι θα γίνει;
Δεν έχω σαφή άποψη αν θα καταρρεύσουμε ως οικονομία. Aν αυτό γίνει, δε θα είναι η πρώτη φόρα άλλωστε, κάποτε θα επανέλθει. Όπως ο ελληνικός κινηματογράφος άνθισε, παρήκμασε, ξαναγύρισε (περιορισμένος μεν αλλά ξαναγύρισε) έτσι και η οικονομία θα κάνει τον κύκλο της.
Αυτό που δεν έχω να δει να κάνει κύκλο είναι η κοινωνία. Μάθαμε με δανεικά και τώρα μάθαμε πως τελικά με πορδές αυγά δε βάφονται. Συνεπώς μαθαίνουμε. Τι κάνουμε όμως με αυτή τη γνώση; Η λύση είναι να κοιτάξουμε τι έγινε στις ελληνικές ταινίες και να διαλέξουμε το τέλος που επιθυμούμε;
Όχι. Η λύση είναι να δούμε το δικό μας έργο και το τέλος που είχε και να μην το επαναλάβουμε. Άλλωστε, υπάρχουν τόσα ακόμα λάθη να γίνουν. Ας κάνουμε νέα στην προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Η απαισιοδοξία κυριεύει την ψυχή και το μυαλό. Θυμήσου όμως πως η ζωή είναι ασπρόμαυρη και έχει πολλά να δώσει. Σαν το παλιό καλό ελληνικό σινεμά...
(Το post αυτό δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην ιστοσελίδα της Παράλλαξης (http://parallaximag.gr/) όπου γράφω)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου